Село само со мажи- страшно е тоа што се случило со жените

„Официјалната статистика која вели дека просечниот живот на жените за некои пет години е подолг од животот на мажите во старопланинското село Покревеник, на некои 14 километри од Пирот, не важи“.Во селото на некогашните сточари и печалбари, многу сегашни пензионери, некои пред, некои подоцна, останале без своите животни сопатници, што, како што велат, за нив е најлоша казна.

Секој динар кој го донеле во селото или градот каде воглавно ги дигаат новите куќи, го заработувале крваво и после се, се принудени да и понатаму се мачат.

„Нема полоша казна од тоа да мажот ја надживее жената. Во секоја куќа се чувствува кога има недостиг на женска рака. Мораш сам да мислиш како ќе ја подготвиш храната, да исчистиш, да испереш, да ја нахраниш онаа малку стока што ти останала. Долго сме одвоени од нив, се гледавме само неколку пати годишно, и кога, во старите денови требаше да бидеме заедно, многу починаа“, велат мештаните за своите страшни судбини затоа што прилично е страшно да речиси сите жени починале, а да мажите останат живи…

„Особено во последните неколку зими. Баш онако како што се мачевме на терените од Суботица до Прешево, така тие овде не влечеа и работеа тешки работи. Ден за ден, година за година, организмот попушта. Освен секојдневните селански работи, децата сами се одгледуваа“, зборуваат Драган, Јеленко, Богдан, Јован, Љубомир, додека пред продавницата чекаат да стигне лебот од Пирот.

Со тоа што ги одгледувале децата, жените ги работеле и најтешките земјоделски работи. Кога ќе дојдеш во некоја година и ќе се завртиш назад, ќе видиш дека животот ти минал, дека си останал сам, и што е најлошо, без животен сопатник, кој одел по истиот оган.

Самотијата најтешко се поднесува, признаваат овие луѓе, додека зад кривината поминува бело „југо“, со неколку гајби, во кои има еден пиротски пекар кој двапати неделно носи леб, кој претходно го запишал.

Секој од оваа група ги надмина веќе седумдесетите. Имаат потомци во градот. Со пензии и она малку што го заработуваат од стоката со скромниот приход заработуваат сосема доволно за скромен живот. Но најтешко ја поднесуваат самотијата на која, изгледа, се осудени уште откако се родиле.

„Во најдобрите години од животот на 18 или 20 отишле на печалба. Многу постари печалбари кои работеле по патиштата, но и на стадионот на Црвена Ѕвезда, на Дунавскиот кеј, по Нов Белград, Земун, Раковица, Обреновец, Зренјанин, не се веќе меѓу нас. Одиш со 20, а се враќаш на 60 години.

„Во меѓувреме дома доаѓаш неколку пати годишно“, велат во селото.