Божикно послание на г.г. Стефан и Светиот архиерејски синод на МПЦ

Православните верници на 7 јануари ќе го прослават Божик, раѓањето на Синот Божји, Исус Христос, а по тој повод Архиепископот охридски и македонски г.г. Стефан заедно со Светиот архиерејски синод на Македонската православна црква-Охридска архиепископија, до свештенослужителите, монаштвото и до сите верници, упатија Божикно послание во кое им пожелуваат мир и благослов од Бога, поздравувајќи ги со величествениот торжествен поздрав - Христос се роди! во кое се вели:

Денес Христос се раѓа во Витлеем од Дева; 
Денес Беспочетниот влегува во времето, 
и Словото се воплотува. Небесните сили 
се радуваат, и земјата со луѓето се веселат
(Божикна стихира)

Возљубени чеда во Господа, Пред повеќе од две илјади години, кога се исполни времето, се случи настан што го преобрази и осмисли текот на историјата. Откако со непослушноста се оддалечија од својот Создател, луѓето ја заборавија смислата на своето постоење и тргнаа по пат што води кон целосно обезличување. Но Бог, со Својата татковска промисла и грижа, никогаш не нè напушти, туку „многупати и на многу начини им зборуваше на отците наши преку пророците, а во последниве дни ни зборува преку Синот“ (Евр. 1, 1-2). Неопходно беше Синот Божји да ја прими на себе човечката природа, за да му овозможи на секој човек соединување со Бога. Прославувајќи го денешниот празник, ние го празнуваме нашето осветување и обожување. Се радуваме затоа што ни е отворен патот за соединување со нашиот Отец небесен! Колку и да се трудевме, потпирајќи се само на сопствените сили, никогаш не ќе можевме да ја достигнеме совршената заедница со Бога, доколку Он не ни тргнеше во пресрет. Со неслиеното и неразделно соединување на Божјата и човечката природа во личноста на Синот Божји, Он нè прифати сите нас во Својата прегратка. Наше е да го отвориме срцето, да одговориме потврдно на неизмерната и надумна Божја љубов, и така да поитаме кон Неговата родителска прегратка.

Возљубени празникољупци,

Празникот на Христовото раѓање е мајка на сите празници и темел врз кој е изградено севкупното христијанско празнување. Тој е настан и празник на исполнетите очекувања, копнежи и надежи на човечкиот род. Без Божик немаше да има ни Велигден ни Духовден. Па и светителските празници би биле невозможни без денешниов празник. Чествувајќи ги светителите, Црквата, всушност, ја прославува тајната на Божјото вочовечување, бидејќи тие во својот живот ја исполниле целта на Христовото раѓање: „Бог стана човек, за да му овозможи на човекот да се обожи“ (св. Атанасиј Велики). Покрај ова, празниците имаат и една друга карактеристика – да го осветуваат времето! Нивната величина е и во тоа што на чудесен начин, настанот на спасението го прават повторно присутен и стварен.

Луѓето по природа се празникољубиви бити-ја, па затоа наоѓале и наоѓаат различни поводи за празнување: почеток на годината, роденден итн. Но една од придобивките што човештвото ги доби со Христовото доаѓање, е токму осмислувањето на деновите и на времето што ни е дадено за живеење и работење. Прифаќајќи Го Христа во своите животи, ние веќе немаме потреба од измислување на бесмислени поводи за празнување, туку ја празнуваме нашата духовна слобода, активно учествувајќи во животот на Црквата. Знаејќи го сето ова, нашите предци ги избирале токму црковните празници за почеток на важни национални дела, покажувајќи дека празнувањето им значело живеење и живеењето им било празнување!

Возљубени чеда во Христа Богомладенецот,

При празнувањето на овој голем ден, но и на останатите празници, најважна е пред сè суштината на чествувањето. Целта на новиот народ Божји, на христијаните, не е распадливото привремено земно задоволство, туку небесниот, духовен и нов Ерусалим. Нашата ветена земја е Царството Божјо и затоа со вистинско духовно учество и одбележување на празниците, ние треба од ден на ден, од година во година, сè повеќе и посигурно да чекориме по патот на спасението.

Сето ова значи и дека одредени обичаи, кои се поврзани со црковните празници и се во согласност со православното предание, треба да се чуваат и да не се забораваат, зашто претставуваат прекрасна поврзаност и со минатото, но и со соборното радување во Господа.

Живееме во време, во кое од разни страни, особено на младите генерации, им се нудат бесмислени поводи за празнување. А штом поводот е бесмислен, штом не е во согласност со достоинството на човекот, тогаш и самото празнување е такво. Само пред неколку децении, безбожните режими воведуваа и промовираа празници кои би ги замениле големите христијански празнувања. Колкав и да беше нивниот труд, сепак, немаа успех, зашто од душата на човекот, Бог тешко може да се изгони. Денес, пак, многумина меѓу нас, во деновите кога црковни настани празнуваме и на државно ниво, заминуваат на најразлични места, заборавајќи дека празникот е за празнување со богослужби, духовни содржини и посети на свети места. Со тоа, пред сè, најнапред се понижува и омаловажува благочестивата христијанска традиција, а на нејзино место се воведуваат обичаи и начини на прославување на таканареченото модерно време. Покрај тоа, особено треба да внимаваме и на најновата туѓа културна, историска, економска и духовна експанзија, која во вид на најразлични содржини постојано го окупира нашето секојдневие, сакајќи да врати нешто од минатото, да нè научи на други навики, верувања и особини.

Слободата на изборот, во секоја смисла, треба да се почитува. Но православниот христијанин се покажува и потврдува не само со името, туку со верата и делата на православното живеење. Затоа, потребни се особено внимание и будност, како и верно чување и негување на христијанското предание, кое се пројавува во многубројните празници на Светата Црква. Тоа ќе нè зајакнува во верата, но истовремено е и најдобар начин за одржување и развивање на единството, и на црковен и на национален план.

Возљубени чеда на нашата света Црква,

Времето во кое живееме се одликува со многу предности и олеснувања во однос на минатите, но исто така и со многу искушенија и предизвици. Затоа, од исклучителна важност е на идните генерации да им ги предаваме христијанските вредности што ги примивме од нашите предци. Тоа најдобро ќе го сториме не само ако зборуваме и убедуваме, туку пред сè со нашиот личен пример. Она што децата ќе го научат во своите домови, во семејната атмосфера, тоа ќе им остане врежано во срцата. Треба да покажеме и постојаност, но и почит кон минатото, па конечно да обезбедиме верската поука целосно и постојано да биде присутна во нашите училишта. Имајќи предвид дека во основата на сите современи изопачувања, всушност, лежи себељубието, ние како одбрана мораме да ја поставиме христијанската несебична и нелицемерна љубов. Знаејќи го ова, постојано да ја имаме пред себе пораката од апостолот Јован Богослов: „Да не се сакаме со зборови, туку со дела и вистина!“ (1. Јн. 3, 18).

Прославувајќи го големиот и радосен празник на Христовото раѓање, да се потрудиме со богоугоден живот да Му го приготвиме на Богомладенецот сопственото срце, во кое ќе се роди и од кое ќе направи Свое живеалиште. Да се погрижиме и на овој и на сите празнувања во Господовата година да им ја разбереме смислата и пораката, не заборавајќи дека празнувањето, пред сè, е радување во Господа! А радоста во вечниот Богомладенец никој не може да ни ја одземе! (сп. Јн. 16, 22) Како народ, разделен во Татковината и раселен по светот, да се трудиме празниците да ни бидат денови за духовна радост и единство и да покажеме со верата и делата свои дека со нас е Бог и ние сме со Него!

Честит Божик и благословено Новото Лето Господово! Христос се роди!, се наведува во Божикното послание на  архиепископот охридски и македонски г.г. Стефан и членовите на Светиот архиерејски синод на МПЦ-ОА.