ЗБОГУМ ЛЕГЕНДО – Си замина најголемата боречка машина некогаш родена

Мирко Филиповиќ требаше да се бори за три недели во корејско Сеул против Анотони Хамилтон. Сепак болките кај Мирко биле преголеми, а сето тоа доведе да најголемиот хрватски борец на сите времиња објави крај на својата професионална кариера.

Кро Коп преку својот Фејсбук профил се обрати на навивачите каде ја образложи својата одлука. Филиповиќ против Хамилтон требаше да ја одработи својата 80 професионална борба, но како што самиот вели, нема за што да жали, затоа што остварил голема и богата кариера во борачкиот спорт, но сега дефинитивно стигна време да каже – доста!

Мирко својата кариера ја започна во 1996 година како кикбоксер, за да потоа се проба во К-1. Потоа Cro Cop кариерата му тргна во некој сосема спротивен правец, кога во 2001 година потпиша договор со јапонскиот Придеом чија Гранд При го зема во 2006 година каде во финалето беше подобар од Џош Барнет. По освоениот наслов Филиповиќ замина преку Барата во познатиот УФЦ, за да во текот на последните години се проба и во Дрим во кикбоксот, но на крај сепак се врати во УФЦ каде ја заврши својата кариера.

Опростувањето на Мирко ви го пренесуваме во целост Драги пријатели, морав за жал да се откажам од борбата во Сеул уште на почетокот на подготовките поради повредата на рамото поради што не можев да ја кренам раката. Се ободив да го спасам рамото и да ја санирам повредата на секој можен начин, и со секојдневни терапии и инекции на крвните плазми и разни коктели и лекови но ништо не помина. Единствен лек беше паузата од 2 до 3 недели, а тоа не можев да си го дозволам сред завршните подготовки. Со секојдневниот тренинг повредата само се влошуваше.

Дел од мускулот пукна, рамото повторно отече, голема опасност имаше да ми пукне и тетивата и повотрно да морав на операција. Тоа не ми треба, особено не во мои години. Целото лето го минав патувајќи во Минхен, на терапии кај еден прочуен доктор кој работи на хронични воспалувања на тетивите. И кога одам натака морам два пати да застанува, поради болките во тетивите кои ужасно ме болат додека сум во седечка позиција.

Десното колено исто така 4 пати ми е оперирано. Сега уште рамото, грбот да не го споменувам. Кога и да отидам на магнет без оглед на тоа што снимам, почнуваат дегенеративните промени“, но тоа е цената која мора да се плати. Луѓето се разбира гледаат само една страна од медаљата, материјалната работа, а за маката, болката, крвта и солзите никој не прашува ниту го интересира.

Но тоа е така во животот. Сега е два наутро, и не можам да заспијам, ги собирам мислите и ми се враќа кариерата пред очи. Свесен сум дека дојдов до крајот на својот борачки пат. Но тренирањето под болку повеќе не го можам. Телото ми е помодрено од безборј тренинзи, имам 9 операции и телото ми стана склоно на повреди, по секој тренинг, ставам лед на коленото бидејќи е полно со течности од операциите, одам на терапии два пати неделно. Следната борба би ми била 80-та професионална во кариератаа тоа е многу. Особено во конкуренцијата К-1, гордост, ИГФ, УФЦ.

Најголемиот проблем ќе биде адаптација на мојот цивилен живот. Без 2 тренинзи дневно и вечните патувања низ светот, тоа и така нема да ми биде тешко. Ќе тренирам додека сум жив, затоа што тоа е мојот живот но на такво темпо тоа на некој начин и ме радува. Ова не е некоја моментална одлука и дека сум несреќен поради сето тоа, туку решив што е најдобро за мене.

Порано или подоцна ќе дојде време кога човек ќе мора да мисли и на здравјето. Имав навистина богата кариера и верувам дека оставив длабока трага во боречкиот спорт во слободната борба, во К-1 и немам за што да жалам. Фала ви на сите кои ме пратевте и поддржававте, а мене ми остануваат прекрасни спомени и сеќавања... поздрав!